Çello

Birazdan Sol Gabetta isimli ablamızdan çello dinliycez.

En sevdiğim müzik aleti olan çelloyla ilgili yazmak istedim bugün. Lise ve üniversite yıllarımda her Cuma akşamı AKM'de İDSO'nun verdiği klasik müzik konserlere giderdik ablam ve Nurdan'la. Hatta cuma akşamı gidememişsek, aynı konserin tekrarı olurdu Cumartesi sabahı, ona giderdik. Ne güzel bir uygulamaymış bak şimdi anlıyoruz kıymetini.


İşte çılgın konser triosu.
 Hala bu üçlü konserlere gitmektedir beraber :)

O akşam ne çalacağını içeri girip programı alınca görürdük. Genelde kalabalığın arasından sıvışıp biletsiz olarak girdiğimiz için yerimiz olmazdı. Herkes oturduktan sonra ''ne kadar ön o kadar iyi'' mantığıyla boş kalan yerlere otururduk. İşte o ön sıralara ulaşınca koca orkestranın içinden çıkan koyu, derin çelloyu daha net duyardım. Bu sene erken yaşta kaybettiğimiz çellist Reyent Bölükbaşı'nın notalar arası iç çekişini, nefes alışını, gözlerini kapayıp müzikle birleşmesini izlemek paha biçilmezdi benim için.

İşte benim yakışıklı çellistim Reyent.

 Sonra çellist Lloyd Webber'in çaldığı Aya İrini'deki konser ... Bu sefer çok önde değildik ama sahnede sadece piyano ve çello vardı. Konserin ortalarına doğru pat diye elektrikler gitti, her yer birden kapkaranlık oldu, elektriğin geleceği yoktu. Düşünsenize kilisenin içindesiniz, kapkaranlık ve sessizlik. Bir süre ne olacak diye kıpraşmalar oldu. Daha sonra Webber ve piyanist bi şekilde anlaştı ve devam edebiliriz kararı aldılar sanırım. Webber Dvorak çalmaya başladı. Atmosfer bir anda doğal bir şekilde inanılmaz büyüleyici olmuştu. Weber'in de hoşuna gitmişti bence bu kötü süpriz! Seyirci sahneyi görmüyor, çello da görünmüyor, sadece sesi duyuluyor o kadar. Mikrofon da olamadığı için Aya İrini'nin kendi akustiği çıkıyor önplana. Gerçekten etkileyiciydi. Çıkışta hemen cd'sini aldık ve gördüm ki o müthiş parça 'Songs that my mother taught me' imiş. Anneme sarılasım geldi şimdi :)

Sonbahara, kışa çok yakışır çellonun sesi, hüzünle karışık bir mutluluk duygusu verdiğinden belki.
Şimdi sizi benim çok sevdiğim bu parçayla baş başa bırakıyorum. Gözümdeki sahne: Dışarda kar yağıyor, evde kahve kokusu, pencere yanında, battaniye altında, uzun uzun seyrediyosun karın düşüşünü.

Webber Londra'da yaşıyor, konser programıma ekledim, seneler sonra bir kez daha dinlemek istiyorum.

http://www.julianlloydwebber.com/

 

Bir Pazar sabahı, Bir Pazar akşamı

Bu sabah hava daha tam aydınlanmadan Efe geldi yanıma sokuldu.Dün gece kitabımı okurken çok güzel sızmıştım, Efe'ye sarılıp uykuma devam ettim bi süre daha. Sonra Efe sıkıldı ve kalktı. 5 dakika sonra ' anneee dışarıyı bi görsen her yer bembeyaz, arabaların üstü kar kaplı ' sevinciyle geri geldi.  Şimdi dedim çocuk olsan anında fırlar çıkarsın kartopu oynamaya, tüm çocuklar da çıkar zaten. Oğlumun sevincini paylaşmak için kalktım baktım pencereden, gerçekten çok güzel görünüyordu. Ağaçların çıplak siyah dallarının yanına beyaz çizgiler çekilmiş bir resme baktım bir süre.

Efe'nin penceresinden seyrettiğimiz manzara

 Fakat ortalıkta hiç çocuk yoktu. Yine köpeğini gezdiren yaşlılar, yine bisiklete binen veya koşan deliler sokakdaydı. Sabah biraz erkendi gerçi ya yine de tuhaf geldi. Biz de Efe'yle kahvaltıdan sonra giyindik kuşandık çıktık kartopu oynamaya, baba da birazdan bize katılınca daha neşelendik. Gerçi sonlara doğru cozutup kavga ettik ve şu sonuca vardık Fırat'la: Çocuk çocukla oynamalı, ana babayla bi yere kadar. Yeni mahallemizde henüz, zilini çalıp aşağı çağıracak bir pabuciyarla tanışmadık. Gel de elin isviçrelisine anlat 'ev alma komşu al' diye!



Alandaki tek krepçi ilk krepi de yapamadı yaktı attı desem!

Günün ikinci kısmı ise Fırat'ın bizim için planladığı süprizdi. Pablo'yla ilk uzun yolculuğumuzu da yapıyor olacaktık. (Pablo'nun isim babası Emre'ye sevgiler). Süpriz Basel'e 2 saat araba mesafesindeki Lozan'daydı. Öncesinde ise şehri görürüz, büyük ihtimalle kurulmuş olan
 'Christmas Market' da sosis yeriz, tarçınlı sıcak şarap(vin chaud) içeriz ısınırız dedik. Sonuç tamamen bir hayalkırıklığı oldu. 'Loser Lozan' bize sadece krep verdi.




Gelelim süprize :)
 'Lousanne Opernhaus'dan girince bile mutlu oldum. Ve 'Red Bull Flying Bach' afişini görünce bak ya dedim ailemizdeki bütün turnaları gözünden vurmuş baba. Efe ekrandaki reklamda kafa üstü fırfır dönen abileri  görünce bayağı heyecanlandı, hoşuna gitti. Fırat çoook önce böyle bir gösteriden bahsetmişti, ilgimi de çekmişti ama bahsettiği zamanda asılı olarak kaldı, unuttum gittim. Meğer kapalı gişe oynuyorlarmış da Fırat Bey Ekim'de almış biletleri :)


Opernhaus yolunda rastladım bir kadına

Kırmızı halı kaplı merdivenlerden balkona çıkarken İstanbul oldum ve bir şehrin güzel, tarihi bir opera binasına sahip olmasını kıskandım. Mesela Basel'de de görkemli bir opera binası yok ve bu bir eksiklik duygusu yaratıyor bende burda yaşarken.

Gösterinin başlamasına vakit var, fuayeye gidip Fırat'la birer prosecco içiyoruz . Keyfimiz çok yerinde, süprizlerin kralına teşekkür öpücükleri konduruyoruz Efe'yle.

Prosecco ile prostlaşırken

Sahnenin sağında kuyruklu piyano, solunda eski zamanlardan klavsen. Ortada kare bi sahne ve üstünde birbirine bakan 2 adet kırmızı boğa. Ve Flying Bach başlıyor....


Hadi artık başlasın alkışının öncüleri olmaktan gurur duyarız.

Flying Steps adıyla Almanya'da 2 arkadaş kuruyolar grubu. Arkadaşlardan biri Bilecik doğumlu Amigo adıyla bilinen Kadir Memiş. Şimdi 9 kişiler. 4 kez dünya breakdance şampiyonu oluyorlar. Sonra, soldaki kuyruklu piyanoyu çalacak olan opera direktörü abi C. Hagel diyor ki 'Gençler gelin klasik müzikle ( yüksek sanat) breakdance'ı ( sokak sanatı) birleştirelim.' Ve böylece flying Bach doğuyor. Her bir notayı (ki bu notalar yuvarlanarak, tepe taklak akıyor) dansın içinde el kol bacak kafa hareketiyle hissediyosun. Sonuçta gerçekten breakdance çok yakışmış Bach'a diyorum :) 70 dakika boyunca harika dans ediyorlar, resmen bir hikaye anlatıyorlar, kareografa da bayılıyorum.

Hikayelerini merak edenler için ise  www.flying-steps.de de herşey var.

Yemiş olduğumuz krepler eriyince çıkışta breakdance denemeleri yapa yapa Mc.Donalds'a gidiyoruz. O da güzel :)

Yazının sonunda size tavsiyem izlemek istediğiniz birşey varsa, onun ayağınıza gelmesini beklemeyin, siz ona gidin. Çok daha keyifli oluyor!

My Woodstock

İlk kez yatılı açık hava festivaline katılacaktım, çok heyecanlıydım. Efe Fırat ve ben çadırımızı kuracak, fermuarını çekip Placebo dinleyecek, geri gelip sızacaktık.


Tepeden Gampel festival alanı

Tam da Patti Smith’in 'Çoluk Çocuk' adlı kitabını okuyorum. Patti  öyle güzel, sade bir sinema diliyle yazmış ki , okudukça 68’li yılları daha çok seviyorum, gözümde canlandırabiliyorum, Chelsea Hotel'de kalıyorum, o dönemin müziklerini tarıyorum yeniden. Youtube’dan eski röportajları seyrediyorum. Patti çok matrak bir kadınmış. ‘’ Kahkahalar. Hayatta kalabilmek için önemli bir malzeme. Ve biz sık sık kahkaha atardık.’’  Woodstock’ın yapıldığı 1969 yılında, Patti  Chelsea Hotel’de kalıyor. Ancak henüz, sadece şiir yazmayla boğuşan 22 yaşında bir kız.  ‘’ Ancak otelin kendine has dünyasına öylesine kapılmıştım ki ne festivalden, ne de festivalin ne anlama geldiğinden haberdardım.’’

Woodstock 15-16-17 Ağustos 1969’da yapılmış, bizim Gampel 16-19 Ağustos’da, iyiye işaret diyerek çıktık yola.

Önce  Bob Dylan dinleyerek başlayan araba yolculuğumuz, Efe’nin isteğiyle Teoman’la devam etti. Sonra Efe uyudu. Daha önce hiç geçmediğimiz yollardan geçip Gampel’a doğru yol alıyorduk. Yüksek karlı dağların yamacına kurulmus minik köylerden geçtik. Burası Wallis bölgesiymiş İsvicre’nin. Navigasyonumuzun az kilometreye çok zaman vermesini önce virajlı tek gidiş gelişli dar yollara verdik. Ancak daha sonra şaşkın bakışlarımız altında arabamızı bir trene bindirdik. Uzun, zifiri  karanlık bir tünelden arabalı trenle geçtik.  Acaip bi duygu: Arabadasın, araba duruyor, tren gidiyor, araba gidiyo gibi ama şoförün gözler kapalı, çuf çuf sesleri geliyor… Hmmm iyi ki çıkmişız bu yolculuğa!

Ve Gampel aşağılarda bizi bekliyor. Arabayı park edip, eşyalarımızla festival alanına giden otobüse atlıyoruz.   Festival alanına girince çoktan kurulmuş olan çadır kalabalığının içinde kendimize  10 metrekare kadar bir yer arıyoruz. Her renkten boy boy yüzlerce çadır var etrafta.  Dolap kadar buzluklarla biralar taşıyolar, herkes bikinili, hava sıcak, ben niye getirmedim ki. Demek Avrupa gençliği böyle eğleniyor. Woodstock havasına iyice giriyorum.

iyi iş çıkardık :)

 Çadırımızı güzelce kurup bir zafer edasıyla yiyecek alanına yöneldik. Sonra ana ve yan sahnelerin kurulduğu, konserin olacağı alana girdik. Burası büyük bir panayır yerine benziyordu. Daha saat 6 olmasına rağmen, uzaklarda canlı bir grubun sesi, diğer seslere karışıyordu. İçerde lünapark bile vardı, alışveriş caddesi, yeme içme alanları ve bir sürü disko-bar. Hepsinden farklı müzikler ortada buluşunca 2 tur atıp dönüp dinlenelim kararı aldık.  Promosyoncu ablalardan aldığımız su tabancasıyla Efe baya bi eğlendi. Minik mavi çadırımız bizi uykuya çağırıyordu.

komşularla su savaşı yaptık!

Akşam olunca tekrar panayır alanına gittik. Millet latin müziğiyle dans ederken, disko disko zıplarken benim gibi eski bir rockçı Placebo dinlemek için gelmiş hahahaha….Daha konsere 1,5 saat vardı ve biz bu gürültü işkencesinden nasıl kurtuluruz derdindeydik ama yapacak bir şey yoktu. Neyse ki Placebo tam zamanında çıkıyor sahneye. İlk 2 şarkı sevdiğimizden. Efe olunca tabii biraz gerilerden ama yüksek bir yerden seyrettik. Yine de içimden sahneye yakın olabilseydim keşke diye geçirdim.  Benim ve Efe’nin favori şarkılarını çaldılar ama Fırat’ınkini çalmadılar. Efe bazı bazı bazı bakmadı, yattı, sıkıldı, bi Rammstein heyecanı yoktu zaten başından beri kendisinde ama yine de şarkısı çalınca gözleri parladı!

işte festivalin en küçük rockçısı:)

Placebo çaldı ve gitti, baterist abiyi beğendim, Brian’ın seyirciyle hiç işi olmadı, çok az iletişim kurdu. Aslında bu seyirciye bu konser. Düşündüm ki ben Placebo olsam böyle bir festivalde çalmam.  Ya da açık hava festivalinin olayı bu, ben yeni gördüm. 

Efe’yle ortak kullanılan duş-tuvaletlerde dişimizi fırçaladık, buz gibi sudan içtik, şişelerimizi ve su tabancalarimizi doldurduk. Woodstock’da nasıldı bilmiyorum ama 1 franka girdiğimiz tuvaletler gayet temiz ve düzenliydi.

çadırı söküyoz, gitme zamanı.

Fırat horlarken, Efe’yle çadırda biraz oynaştık, Efe fenerinin işe yaradığını görünce çok iyi hissetti. Gece hayret edilecek kadar soğudu hava, donan burnumu Efe’nin sırtına gömüp biraz ısındım. Ama üşümekten uyuyamadım. Çadır ve kamp hayatıyla ilgili eksiklerimizi bir bir not ettim! Sabah her yerim tutulmuş şekilde uyandım. Fırat çoktan kalkmıştı, biz de Efe’yle hızla temiz ve güzel tuvaletimize doğru koşturduk. Bir de ne görelim: tüm Avrupa gençliği almış şampuanını, makyaj çantasını sabırla kuyrukta sıra beklemekte. Tuvalet duş ayrı kuyruklar mı biz sadece çiş yapıcaz burada mı bekliycem gibi sorularla sarstım kendimi, sonra direkt kasaya gidip Efe’yi işaret edip 1 frankı verip girdik içeri.  Buz gibi suyla yüzümüzü yıkadık. Duşsuz uyanamayan gençliğe el sallayıp Gampel’e veda ettik.

elveda Gampel...

Bizim Gampel ile Patti’nin Woodstock'u arasındaki tek ortaklık Ağustos ortasında olmalarıydı..

 Ailece güzel bir macera yaşadık. İyi bir çadır ve uyku tulumuyla kalınmayacak yer yoktur artık bizim için.

Kasedi geriye saralim...27 Nisan, Costa Del Sol

Birimiz Basel'den ücümüz Istanbul'dan nereye ucsak da kendimize bi guzellik yapsak diye dusunduk.Direkt ve uygun ucus kriterini tek zorlayan faktor Fusun'un yeni yer gorme saplantisiydi. Diger ucumuzun bir tarafindan gordugu Costa del Sol'un sirin bir kasabasi olan Marbella'da bulustuk. İste bu guzel geziden aklimda kalanlar:

Gezimizin otellerini Sibel'in marifetli ellerine birakmıştik. Nitekim ilk otelimiz Buda konseptli, resepsiyonunda Orhan Pamuk'un butun kitaplarini okumus bir ispanyol abili, tatil rotamizi onune actıgı haritadan yeniden cizen ikinci ispanyol abili olunca Sibel'i alkisladik.

 Marbella sokaklari hatirladigim gibi dar, uzun, çicekli balkonlarin altlari, evlerin avluya acilan girisleri desen desen seramik kapli, portakallari ustunde agaclari ile cok sevimli. Bulusmamizin serefine kosedeki kafede tatil boyunca cok ender bulacagimizi daha sonra anlayacagimiz gunesi sirtimiza alip tapaslari ve ''cervezia''larımızı  ismarliyoruz. Salud!

Yaklaşık 10 sene once gittigimde aldigim notlar arasinda kart atacaklarım yazmisim esittir: miguel (medico serviso) ve joli(tapas, marbella). Joli kim? Erkek mı, kadın mı , hangi tapas bar? Muhtemelen Fırat'la tesadufen bulup cok sevdigimiz tapasçıdaki garson!  İlk aksam yemekte saraplari ictikten sonra sahile iniyoruz ve ben o tapasçıyı görünce hatirliyorum. Veee Joli'yi sorup sorusturup buluyorum. Öpüşüp konuşuyoruz Joli'yle. Hic hatirlamiyoruz birbirimizi ama ne onemi var ben ona ingilizce anlatiyorum derdimi, o bize 4 bira ismarliyor ve kadehlerimizi Joli'ye kaldiriyoruz. Tatile gittiginizde tanidiginiz yerleri, insanlari not alin!

Resepsiyondaki ikinci ispanyol abinin oraya gitmeyin, buraya gidin bura oranin 30 sene onceki turist degmemis hali, cok daha guzel, lokal hem yolda manzara da inanilmaz tavsiyesiyle rotayi ceviriyoruz. Ama Costa del Sol henuz sezonu acmadigindan, hava tipir tipir yagmurlu oldugundan sokaklarda sadece 4 kiz, portakal agaclari ve kuslar seklinde yuruyoruz. Zar zor bir yer bulup karnımızı doyuruyoruz.

Ancak yol manzaralari gercekten guzel. Ünlü ''white town" köyleri  tepelerin üstüne kar yagmış gibi yerleşmişler. Ne kadar çok katirtirnağı var. Sarı sarı geçtikçe yanından, Firat ve Kaş gunleri geliyor aklima, gulumsuyorum. Füsun tabii ki uyuyor. Ancak bu romantik dakikalarim Ajda Pekkan'in 'arada sırada aklımaa geliyor....' nagmeleriyle bölünüyor. Zira icimizden sadece Sinem arkadasimız cd almis O da az almis. Neyse ki daha sonra iphonu bisekilde arabaya baglayip alternatifleri bir anda binlere cikariyoruz.

Tatilin en firtinali gunu otelimizin onceden ayarlanmadigi tek gun ayrica. Rondadayiz.Henuz hava gunesli! Vakit kaybetmeden boga guresi arenasini gezip, abartmiyorum yuz kere ( 3 kiz 30 kere sorsa) arenanin icindeki topragin rengi neydi Sebnem sorularini cevaplayip (albero), Rondanin muhtesem manzarasinda gezinip fotolanip, tavsiye edilen otelleri bulup, yer bulamayip, yorgunluktan kendimizi bir cafeye atiyoruz. İcerde ünlü matadorlarin resimleri asılı, guzel hafif bir ispanyolca sarki caliyor. Disarda deli gibi yagmur yagiyor. İpad Sibel iş basinda booking.com'dan otel bakiyor. Az sonra tatilain en isabetli kararini verecek bu 4 kiz! Once sansli oldugumuzu dusunduk, hemen kafenin karsisindaki otelde hem de 4 kisilik bir oda var. Hemen tuttuk tabii. Elimizdekileri birakip cikalim diye odaya girdik. Ama öyle bi yagiyo ki cikip napcan? Odada durdukca da burnumuza kötü kokular gelmeye başlıyor ama kimse de bisey demiyor, zaten zor bulmusuz, herkes sadece kendi koku aliyor gibi sessiz. Kısa bir süre sonra bi koku mu var, lagim gibi mi, o tarfta da var mi, tuvaletten mi, ruzgar ters esiyo ondan sanirim, uyuyabilcez mi, baska otel bulur muyuz, ne diycez kiza, iptal edelim o zaman e hadi madem alin esyalari gidelim sonucuna ulaşıyoruz. Veee kanyondan cook uzakta, temiz odamiza kavusuyoruz.

Tatilin değil Turkiyenin en iyi bayan soforu Sinem: Arcos'un daracik, dolambacli, virajli sokaklarindan biz arabanin arkasinda bile büzüsürken sen en cool halinle aynalari bile kapatmadan gectin ya  ben ehliyetimi yakmak istedim.
Costa del Sol turunda bir de ''white town'' gorelim derseniz Arcos hem cok guzel hem de yeterli. !

Okyanus: Bu da Sinemimizin olmazsa olmaziydi. Aslinda kendisi Cebelitarik'i gecmek istedi ama biz durdurduk.Okyanusa karsi nefeslerimizi almak, dalgalarin sesini zangir zangir kulaklarimizda duymak, ruzgara saclarimizi savurmak ve ucsuz bucaksiz okyanusun kiyisinda bir nokta gibi hissetmek guzeldi.

Tatilin en guzel keyifli yemegi Jerez'de kaldigimiz otelin kendi restauranindaki yemekti. Tapas begenmeyen, hatta asagilayan, cesitlerini küçümseyen Füsun bile mutlu  burdaki tapaslardan. En eglenen masa biziz! Hatta yan masada İsvicreli 2 ciftle caktirmadan yarişıyoruz kahkaha konusunda. Bu arada Jerez'deki oteli de Sibelimiz yine ipadden tum yetkilerini kullanarak buldu ve tebrikleri haketti. Resepsiyondaki kadinin derinliklerden gelen " through the  garden " sesi, bahcesinde ikram ettigi kirazli likörler ve çerez bize cok iyi geldi.

Son ve asil nokta Sevilla. Buyuk sehir gibisi yok! Otelin adresini bulalim derken Sevillanin araba girmeyen buyuk meydanlarinda saskin gozler arasindan, usta soforumuzun direksiyon hakimiyetinde dolanip baya bi goruyoruz etrafi. Aksamina Akpara ailesi ile de bulusup sangrialarimiza kavusuyoruz. Fusun ile beraber Firat'in özel istegi uzerine bir adet klasik cervezia bardagi "çaliyoruz" ama universitedeki halimizden eser kalmamis, cok ama cok tirsiyoruz. Ertesi gün Kathedralde Colombus'a selam edip, iki kola ayriliyoruz ve İspanyol markalarina saldiriyoruz. Deli gibi ayakkabi magazasi var ama hic biri bana hitap etmiyor :)

Sevilla- Malaga uzun ama duz bir yol! Füsun Ronda'da otel kahvaltisından aldigi tek portakali soyuyor, mis gibi portakal kokuyor araba, herkese 1 dilim veriyor.
Birimiz Basel'e, üçümüz İstanbul'a donmek uzere ayriliyoruz. Hani bu yolculugun fotolari derseniz hepsi Sibel ve Füsun'da. Konuyla ilgili fotolari bana gonderirseniz eklerim. Yoksa bu yazi ciceksiz balkona benziycek.

Viva Espania :)

Bir Şarkı

Efe Kabadayı'dan annesi için çok özel bir çalışma: ugur böcekli mandal, istediğiniz amaca yönelik kullanabilirsiniz, çamaşır asın, fotoğraf veya resimdeki gibi not mandallayın veya yaka iğnesi yapın.

Dun aksam anneler gununu bir duygu seli yasayarak bitirdik. Efe'nin yatma vakti gelmisti. Onunla biraz yatmami istedi. Ama bi nedenden biraz bozuk yattim yanina ve konusmadan sadece sarildim, uyusun diye.Bi sure sonra baktim mutsuz gibi, sana sarki soylim mi diye sordum. Banu bi sarki soole bugun efe'ye diye mesaj atmisti.Basladim sarkiya:

Kucucukken basucumda bana ninni soylerdin.
Sabahlari uyaninca beni oksar severdin,

Karanlikta Efe yastiga yuzunu kapatip bana caktirmamaya calisiyodu ama ben de koyverince beraber rahat rahat agladik. Bu sarki beni herzaman duygulandiriyor:

Benim annem guzel annem beni al kollarina
Kucaginda oksa beni ninniler soyle bana

Efe'ye insanlar mutlu olunca da aglayabilir demistim bi zamanlar. Dun aksam da anne ben sevincten agliyorum, sen niye agliyosun diye sordu.

- bilmiyorum, bu sarki beni biraz huzunlendirdi, bi de annemi ozledim galiba.
- beni annen san, saril bana
- canim, iyi ki varsin.
- asil sen iyi ki varsin anne.

Bugun hala kulagimda cinliyor tatli sesin,
Benim annem guzel annem kalbimin nesesisin.

Guzel guzel agladiktan sonra 'oh be rahatladim walla, iyi geldi aglamak' dedim, hosuna gitti. Sonra konuyu dagittik. Sunnetli ve sunnetsiz pipi, gobek kordon bagi gibi konularda bilgi tazeledi.
-ciş yapalim diye mi pipinin ucunu kesiyolar anne?
- hayir, sunnetsiz pipiler de cis yapiyo. Ama sunnet saglik icin iyi, daha az mikrop geliyo pipiye.
-ben saniyodum o boru gibi sey pipide de var.
- yok tatlim, o gobekten cikiyo sadece, doktor onu kesiyo sonra.
- pipi?
- o heryas da olabilir. Sen bebekken oldun hatirlamiyosun. Ama ozan ve can buyuyunce oldular.
- tibet?
-  o da kucukken...Biliyo musun sunnet olunca o cocuk icin bi kutlama, parti yapilir, herkes ona hediyeler getirir, para verir.
- bana da verdiler mi?
- evet.
- nerde o paralar?
- İstanbul'da bankada
- harcamazlar mi?
-yok o senin paran, buyuyunce harcarsin ama maserati alamazsin soyliim, onun icin calisman lazim.

Yukardaki banka hikayesi gercek olmasa da Efe'nin çok hoşuna gittiginden bozuntuya vermedim. Fıratcım bi hesap accaz artık Efe'ye. Ama asagıdaki gerçek:

-bi de dogum olunca da altin takarlar. Ben senin altinlarini sakladim, bir kese altinin var istanbul'da ...

Yüzü degisiyo, hayalinde ne canlandiysa artik....

- ayyy simdiden özlemeye basladim.
- neyi?
- altinlari diyo ellerini ovusturarak.

Ben de yiyorum o elleri, uyyy uyyyy deyip deyip opuyorum. Sonra oolum misil misil uyurken son zamanlarda kesfettigim sekilde youtube'dan aciyorum bir turk filmi full izleye basiyorum. Seyretmek isteyip de yetisemedigim filmlerin hemen hemen hepsi var. Dedemin insanlari iyi gidiyor bu aksam icin..

Limon Masası

Dün akşam okudugum bir hikayeyle çok eğlendim. Yazar aynen benim düşündüğüm gibi yazmiş. Hikayeyi size anlatmayayim. Julian Barnes'in  Limon masasi adlı kitabindaki 'gözcülük' adlı hikaye.
Kahramanimiz gibi benim de sinemada, tiyatroda, klasik müzik konserlerinde konuşanlari , etrafinda kimse yokmus gibi fütursuzca davrananlari uyarmişliğim çoktur. Trafıkte bu kadar sinirlenmem ama bırakın da rahat rahat seyredelim. Son yıllarda uyarılarımı belki susar, belki düzelir umuduyla ertelemeden ta en başında yapıyorum. Kahramanımızın hikayenin sonunda yaptığı  şık hareketi hakeden malesef çok seyirci var.

Bu konuda yaşadigim bir olayin sinirini ancak yazarak atabilmistim ustumden. Hoş Berkun'cuğumdan cevap gelmedi o da ayri üzdü beni. Bugün sizinle o yazimi paylasiyorum ve benim gibi hissedenler icin bu hikayeyi öneriyorum.


Sevgili Berkun Oya,

Oyunculari dis etkenlerden ayirsin diye dusundugunuz “cam” , keske seyirciler icin de olsaydi. Ne demek istedigimi 30 Nisan 2011 Cumartesi gunku oyunu siz de izlediyseniz veya daha sonra seyretme sansiniz olursa anlarsiniz. Oyunu seyretmeye gelen buyuk bir grup daha yerlerine yerlesirken gurultulu ve rahatsiz edici olacaklarinin sinyalini vermislerdi. Salonun onune arkasina ortasina dagildilar. Oyun basladi. Ben 2. siradaydim. Bu gruptakiler surekli birbiriyle isaretlesiyor, arkaya saga sola bakip ,egilip, kipirdayip , birbirlerine kas goz isaretleri yapiyorlardi. Yanimda oturan kardesim bu gibi durumlara sert tepki verdigimi bildiginden ”sebnem, moralini bozma oyuna bak” dedi. Ben de oyuna konsantre olmaya calistim.Ah dedim su anda bi cam da benim onumde olsa da sadece sahneyi gorsem isitsem. Bi ara benim on caprazimda oturan adam arka siralardaki arkadasina sirita sirita uzun uzun bakarken, en sert yeter bakislarimi firlattigimi dusundum, 1 dakka sonra yandaki arkadasinin sirtini 3-4 kez pohpohlayarak verdi cevabini. Gulumsemelik sahneleri birakin dram anlarinda bile attiklari kahkalari birbirlerine teyit ettirdiler.Onumde oturan, cep telefonunu tamamen kapatamayan guzel giyimli adamin butun oyun boyunca eli kolu ayagi durmadi, devamli kiprasti, ofladi. Bi ara salondan cikayim disardaki kiza durumu anlatip baska bi zaman tekrar geleyim diye dusunmedim degil. Ama ben yurtdisinda yasiyorum ve allah kahretsin, ben seyretmek istiyorum diye vazgectim. Oyun bittiginde inanin girerken cikardiklari patirtiyi tekrar cikarken yasamamak icin ki bu sefer kotu seyler olabilirdi, ilk once ciktik.Iyi bir tiyatro takipcisiyim, bu kadar kotu bir seyirci grubuyla hic karsilasmadim. Oyunu ne kadar cok sevdigimi herkese anlatirken, bu simarik, saygisiz, bencil seyirciden de bahsettim. Tek tesellim her biri super oynayip harika bir oyun cikartan 4 tiyatrocunun bu seyirciyle muattab olmamasiydi.

Sevgiler,
Sebnem Yerebasmaz Kabadayi.

Herr Schönmann

Güzel adam. Efe'nin öğretmeninin soyadi bu: Herr Schönmann. Gercekten hayata sakin, güzel bakan bi adam. İşini severek, ciddiye alarak yapiyor. Hem de 20 senedir. Cılız uzun saclarini arkadan bagliyor. Kulağinda küpesi, dilinde bir zamanlar taktırmış oldugunu duşündüğüm piercing yarasi... Uzuuun ve ince bir adam. Kışın terlikli, yazin çogu zaman çiplak ayakli. Beraber yaşadigi oğluyla terzi kendi söküğünü dikemez misali yaşadigi kavgalari... 9 egzoslu maserati hayalleri kuran oğlumun, arabasız bir dünya hayal eden bisikletli öğretmeni.  Çocuklari hayata, gercek hayata hazirliyor. Bilişsel zekanin yaninda hatta ötesinde çocuklarin duygusal zeka ya da sosyal zeka gelisiminin çok daha önemli olduğunu anlatıyor. Bilişsel zeka derken elini kafasina götürüyor, duygusal zeka derken de kalbine. Kalbin önemini değerini vurgulaması, kafanın gerisinde kalmaması gerektiğini düşünmesi O'na güven duymamı sağliyor.

Dün aksam veli toplantisindaydik Firat'la. Efe evde en sevdigi arkadasi Emre'yle takıldı. Herr Schönmann ve yardimci öğretmen Frau Naff sinifta bulunan her çocugun resmen kisilik analizini yapmislar. Efe hakkinda cok guzel, olumlu konustu.

Olaylara sakin yaklasip, once analiz edip, sonra mudahele gerekirse oneride bulunurmus. Grup icinde lider zamanlari da oluyormus ancak geride durup diğerlerine de firsat vermeyi biliyormus. Bu anlamda benmerkezci degil paylasimciymis. Bir soruyu bilse bile ya da yapabilecegi bir iş olsa bile hemen atlamaz, bekler, bakti gönüllü yok o zaman ortaya cikarmis. Ancak, kendisine haydi Efe bunu sen yap denir veya caktirmadan iş O'na verilirse o zaman çekingenlik yapmaz, sahiplenir ve hakkiyla bitirirmis. Herr Schönmann Efe'nin diplomat olabilecegini soyledi.

Burada okullar 4 ceyrek sömestırdan oluşuyor, NBA gibi:) Dün gordum ki her ceyregin sonunda Schönmann tek tek tüm cocuklari yaklasik 10 kriter ustunden degerlendiriyor. Bu kriterler ornegin, el becerisi, almanca, kendine guven gibi basliklar. Bu degerlendirme sonucu, sinif ortalamasindan bir egri cikiyor ortaya. O eğride hangi kriter en aşagidaysa, onun gelisimi icin program yapiliyor. Örnegin gecen ceyrekde duygularin ifadesi dusuk cikmis. Onun icin su anda tiyatro yapip, degisik rollere girip, o rollerin hissettigi duyguyu anlamaya anlatmaya calisiyorlarmis. Bakalim video hazirlaniyor, gorcez sabirsizlıkla bekliyorum. Bu yöntem benim cok hosuma gitti. Zira muzik ogretmeni olan ablamdan bildigim, Turkiye'de bir yillik plan yapilir senenin en basinda, hatta okul baslamadan. O plan höt höt uygulanir, ne sinifin seviyesi, ne ihtiyaci, ne eksigi gözeltilmeksizin.

En güzeli bizi de anne baba olarak kutladi.  Efe'nin tüm sosyal ve bilişsel becerilerinin olumlu gelişiminde bizim çok büyük payımız olduğunu söyledi. Senelerini çocuklara vermiş böyle bir adam gülümseyerek Efe cok şansli sizin gibi bir anne babaya sahip deyince insan kendini cok iyi hissediyor. Aslinda düşününce cok az kisi takdir ediyor anneliginizi ya da babaliginizi. Daha cok olumsuz elestiriler dillendiriliyor da takdir kismi Allah'a mi birakiliyor acaba!

Kış'a lezzetli bir veda...

Burda her an her mevsimin sebzesi meyvesi bulunuyor. Fas, İspanya, Misir, Brezilya gibi bircok ülkeden ne varsa getiriyolar marketlere. Tabii Türkiye'den farkı, paketlerde veya kasalarda hangi ülkeden geldiği hakkında bilgilendirme yapılıyor. Mesela taze incirler Türkiye'den. Yaz meyvesi kis sebzesi diye bisey kalmıyor haliyle. Ben yine de her mevsimi sadece kendi pazariyla yasamayı seviyorum. Simdi bunu kendimizi zorlayarak, bilincli olarak almayarak başarmaya calisiyoruz.

Kişa veda etmek üzere, kis sebzeleriyle 2 yeni yemek pişirdim bu hafta.
Portakalli kereviz denince sanirdim ki kerevizi aynen pisiriyosun,yanina da portakal dilimleri koyuyosun, ustune de bir iki damla damlatınca al sana portakalli kereviz. Bazi antin yemeklerin basina gelen seydir bu: yanina koydugun maydonoz sapi veya icine koydugun üzüm çöpü asil yemeğin onune gecer kocaman bir sifat olarak. İste oyle zannediyordum portakalin da rolünü. Lakin oyle değilmiş!  Baya baya 2 portakali sıkıp suyunu döküyosun pişecek kerevizlerin ustune. Önce bi garip geldi, yanlis bisey yapmisim gibi hissettim ama pisince portakalin rengi gitti, rahiyasi kaldi sadece kerevizin ustunde. Tavsiye ederim.

Efe biraz da böreğe benzetti laaahanaları

İkinci yemegim yine ilk defa yaptigim beyaz lahana sarmasi. Burda lahananin sittin cesidi var ama bi dolmalik lahana yok. Geçenlerde Almanya'da gorunce aldim. Bugun de pisirdim. Dolmanin ici aynen hazirlaniyor, sadece Fırat'in istegiyle ve önerisiyle kimyon ekledim. Asil iş lahanayi sarabilmedeymis. Once kaynar suya atip 2-3 dakka hasliyosun yumusasinlar diye. Yine de damarlari bir hayli kalin oldugundan, egilip bukmesi zormus. Once yaprak sarar gibi sarayim dedim baktim olmayacak, minik bohcaciklar yaptim. Aksam, Efe ilk kez denemesine karsin cok guzel yedi ki bu benim icin yeterli bir lezzet gostergesi.

Mutfagimdan cikan bu iki yeni denemeden ailecek mutlu olduk.Hepinize bol ' tencere yemekli' gunler....

Tadı yok sensiz geçen ne baharın ne yazın...

Geçen aksamüstü mutfakta, yemek yaparken kendimi yine sarki soylerken yakaladim.Hangi şarkiyla basladigimi hatirlamiyorum ancak  'gülünce gozlerinin içi gülüyor' sarkisini geçemeyip, bir kaç kere söyleyince Efe yanima geldi. Biliyorum, iş yaparken şarkı mırıldanmamı seviyor, bi kulaği bende, odasinda oyun oynamayi seviyor. Hoşuna gittigini anlayinca bir kez de oğlumun gozlerine baka baka, onun guzel yüzüne soyledim. Sesimi beğendiğim bazı zamanlardan biriydi.Utandi, güldü ve tabii ki soru sormaya basladi. Dedim bak bu klasik türk müziği, şarkilar uzaktan aşklar, kavuşmamalar, özlemler üstune genellikle. Mesela şarkidaki adam kadina soylemeye cesaret edemiyo ne kadar asik oldugunu. Peki kadin da asik mi anne? Bence degil dedim, hatta haberi bile yok adamdan.Sonra açtık youtube'u Zeki Müren'den dinledik lakin sesini pek begenmedi Efe. Emel Sayin için  ooooo  guselmis ama sesi ayni gibi dedi. Sanırım en çok beni beğeniyor :)

Efe uyuyunca hizimi alamadim ve eskilere şöyle bir uzandim. Murathan Mungan'ın Klasik Türk müziği üstüne çok güzel bir denemesi var. Malesef buraya getirdiğim kitaplarım içinde bulamadım yazıyı, İstanbul'a gittiğimde diğer kitaplarıma bakıcam. Hatırladığım kadarıyla klasik türk müziğinin zevkine varabilmek, inceliğini, ruhunu hissedebilmek, söylerken tadına katılabilmek için o zamana ait, o yere ait olmaktan bahsediyordu.( Bir İsviçreli'nin Zeki Müren'den ' benzemez kimse sana ...' şarkısını dinleyip ne hissetmesini bekleyebilirsiniz?) Buna da üzülmüyordu, herşeyi şimdiki zamana taşımayı, yeni nesilden aynı heyecanı beklemeyi de gereksiz buluyordu. Haklı bence. Klasik Türk Müziği devam eden bir müzik değil, bir dönemin müziği. Eski plaklardaki ses saz bile kendi özel atmosferine ait. Aynı şarkıyı söyleyen yeni sesler veremiyor o duyguyu. Bir tek Şevval Sam sesi ve birlikte söylediği sazlarla eski havayı hatırlatıyor.

Ben çok ucundan da olsa bahsettiğim tadı yakalayabildiğim için şanslı hissediyorum.. Bunu sanırım  hocası Behçet Necatigil olan edebiyat öğretmeni babamın eskiden beri  radyoda sevdiği bir sesin söylediği şarkıya eşlik etmesine borçluyum. Babam, radyoda anons yapan kişiyi bilir, sesi tanır, adını söyler, şarkının güftesi, bestesi kime ait bilir. İyi diyebileceğim repertuarımı aşan şarkılara eşlik ederken hangi güzel hatıralar gelir aklına acaba?
Biraz annemin incecik sesiyle söylediği ve beni gerçek zamana çağırdığı 'bu zamanda aşk mı kaldı' gibi şarkılara borçluyum. Ailemizin kanunisi, çocukların en sevdiği müzik öğretmeni sevgili İnci'm der ki asıl sen müzikle uğraşmalıydın, ben resimle.Ablam konservatura giderken ben de az takılmadım ona kantinlerde düm tek düm teka... Şimdi bana hiçbişey için geç değil gibi yorumlar yazmayın ama. Zira belki o zaman bu kadar çok sevmezdim yakındaki sevgiliyi...

Uzaktaki sevgiliden, bestesi Muzaffer İlkar'a, güftesi Güzide Taranoğlu'na ait hicaz makamında çok içli bir şarkı Mediha Demirkıran'ın sesiyle,

Bazı şarkılar söyleyeniyle güzel. Bu şarkı da Emel Sayın'ın sesine çok yakışıyor bence, klibe takılmayın fazla, sözlerin güzelliğine bakın: Sanma ki güzelliğin o ipek saçlarına dökülen akla biter...

Ne kadar çok güzel şarkı var hangi birini yazayım, dinleteyim. Dayanamadım Zeki Müren'siz bitirmeye:

Belki Efe de bir gün aşık olunca benim mırıldandıklarımdan, ara sıra dinlediklerimden  bir kuple hatırlar ve söyler kim bilir :)

Efe Rock Grubu kuruyor!

Geçen akşamlarda Fırat hüzünlü bi sesle ''Sebnem, oğlumuz büyüyor, sanki sesi bile değişti'' dedi, ben de güldüm. Aslında bazen hiç büyümese böyle kalsa işte diyorum ama bunu şimdiye kadar her yaşını yaşadığımda düşündüm. Her yaşı ayrı tatlar yaşattı bana. Hiç konuşamadığı zaman çıkardığı salyalı sesler, r'leri söyleyemediği veya tam tersine r'leri bastıra bastıra söylediği zaman anlattığı hikayeler hepsi tatlı, hangi yaşında kalsın bilemiyo insan. Mesela şu anda ''insan'' yerine ''iiisan'' diyor ve ''anne hiç bi iiisan 200 yaşına kadar yaşamış mı'' gibi sorularına cevap vermeden önce en az 10 dakka sarılıp sıkıştırıyorum kendisini.
Sırf 6. yaşında yaptığı ve bana kahkaha attıran resimleri için bile sevebilirim bu yaşını.Efe'nin resimleri genelde kara kalem, sade ve direkt. Örneğin, gittiğimiz Rammstein konserinde solistin uzaktan bile görülen kol kaslarına hayran kaldı ve hemen bunu sanatına yansıttı.

rammstein solisti şarkı söylemeden önce kollar inik!

şarkı söylemeye başlayınca kollar şişiyor ve kaslar taşıyor.

Ve tabii konserden sonra kendi hayalinde hemen bir rock grubu kurdu :) Kendisi grubun bas gitaristiymiş. İşte grubun tanıtım afişleri:
Niyeyse önce A4 kağıda resmi yapıyor, sonra kenarlarından kesip başka bir A4 kağıda yapıştırıyor.
Boyutla ilgili bir derdi var sanırım sanatçımızın.

solist! mikrofon

bas gitarist.( grupta elektro gitar yokmus!)

Efe'nin deyişiyle ''klavya''

baterist

Efe'nin Rammstein'a kadar uzanan müzik macerasının başlarına dönecek olursak:

Şu anda ne söylüyor diye merak edenler babanın bloğunda yayınladığı kendi bestesini dinleyebilir:

http://i-want-to-see-the-front.blogspot.com/2012/02/benden-iyi-kabul-ediyorum.html

Konfeti...Portakal...Mimoza....Şeker...

Her sene Baselliler icin cok onemli bir geleneksel rituel olan Fasnacht kutlanir. İlk seneki sasirma, heyecan ve eglenceye katilma azmi olmasa da minik sehrimize bir hareket canlilik getirdiginden seviyorum ben. Fasnacht komitesi 3 günlük kutlamalar icin bütün sene calisiyor. Her sene degisik bi tasarimla hazirlanan ozel fasnacht plaketleri bronzundan altinina degisik fiyatlarda satiliyor. Bir Baselli bu plaketlerden mutlaka alip ceketinin paltosunun yakasına gururla takar. E tabii anaokulundan itibaren işleniyor bu gelenek. Hatta 2.gün sadece çocukların katılımcı olduğu 'kinder fasnacht' yapılıyor. Nitekim, biz de resimlerini gördüğünüz garip yaratıkların isimlerini işlevlerini Efe'den öğreniyoruz.

waggis

portakal atan kızgın waggisler

Sabahin 4'ünde baslıyor karnaval. Tüm senenin olaylarinin ironik bir sekilde resmedilip anlatildigi buyuk panolar hayal edin, o panolarin hepsi bi sekilde aydinlatiliyor.Aslında baya baya politik eleştirel bi yanı da var bu bağlamda. Uzun bi kortej farkli şekillerde ve boyutlarda rengarenk resmedilmiş, işiklandirilmis panolarla sabahin karanliginda yürüyorlar. Ben bu kisimla henuz tanismadim, tatlı uykumdan uyanamadigım için.

Eglenceli kisim ertesi gun butun gun suren kutlamalar! Şehrin ana caddeleri, köprüleri trafige kapatiliyor, tramwaylarin, otobüslerin  rotaları değişiyor. Fasnachtin aktif kutlayicilari özel kiyafetler giyip, kafalarina kocaman maskeler takiyolar. Mesela ''Waggis'' denen benim en sevdigim karakter kazma disli, cirkin suratli, kocaman bonus kafali, tahta takunyali ve en eglenen tipler. Bunlar eger seni gozune kestirirse ve sen de plaket takmamissan, sana yaklasip bi torba konfetiyi icine bosaltıyorlar. Zaten fasnachttan 6 ay sonra bile evin bir kosesinde veya camasir makinasinda konfeti bulman cok olasi. Efe'yle de yerden topladigimiz konfetilerle savasip cok eglendik. Waggisden başka Ueli, Piero, Alti Tante de diğer önemli karakterler.

'alti tante' vagonun tepesinden likor dağıtıyor.

ueli kamyonuyla geliyor! klein basel birasının da adı :)

sonunda konfetiyi yedik!

waggis efe'ye şeker verirken

waggis konfeti için kurban arıyor

Aslinda Fasnachtta iki farkli olay var. Bir olay, kocaman kamyon kadar ustu acik vagonlar sokaklarda  dolasiyor pes pese ve ustundeki waggisler veya baska maskeli tipler devamli biseyler veriyor, fırlatıyor. Yediden yetmise herkesi mutlu edecek seyler var. Mesela beni en cok mutlu eden mimoza vermeleri. Hele son gun elime koca bir demet mimoza tutusturan waggise burdan opucuklerimi gonderiyorum. Bazen de o kadar avuc acip waggis diye bagirmana ragmen elin bos  ya da sadece bir torba konfetiyi basindan asagi yediginle kaliyorsun. Cocuklara bolca seker, arada cikolatali gofret, patlamis misir, cips, yakalayana portakal. Şansin varsa Efe gibi,  kalemlik, anahtarlik, termos gibi suprizler de var.

işte benim caaanım mimozalarım elime tutuşturuldu!

Diğer olay ise herbiri 30-40 kişiden oluşan gruplarin farkli kostumlerle sokaklarda yuruyerek müzik yapmalari. Bu müzige guggenmusik deniyor. Daha çok tempolu şarkılar çalıyorlar. Bateri, piccola denen bir cesit yan flut, trompet, saksofon, adini bilmedigim birsuru vurmali enstrumanla neseli hoplatan bir muzik yapiyolar, bir yandan da yürüyolar. Bu yüzden de bateri seti tekerlekli. Guggenmusik yapan korteji seyretmek, yanlarindan gecerken ritmi kalbinde hissedip kiyafetlerini maskelerini incelemek de cok eglenceli.

dünyanın en kötü kokan çiçeği basel'de açtı geçen sene, burunlar mandallı!

yürüyen bateriler guggenmusikin vazgeçilmezleri

geyik grubu niyeyse?

mozartlar davul çalıyo!

Bir Fasnacht daha burda sona ererken ben Şebnem Yerebasmaz Kabadayı hepinizi selamlar, Basel Fasnachta beklerim:) 

LONDON

İstanbul’da doğup büyüdüm, birkaç ülke gezdim, son 3 senedir Basel’de yaşıyorum. Lakin blogumun ilk yazısı Londra’ya ait olacak. Oynak ruhunu daha cok tonladigi icin London diycem kendisine.

Gitmeden önce The Queen, The Other Boleyn Girl, The King’s Speech filmlerini seyredip İngiltere tarihi hakkında iyice heyecanlandım. Kraliyet ailesini Tudorundan Victoriasına şöyle bi taradım. İmparatorluğun geçirdiği kritik dönemeçlerin arkasında yine erkek-kadın meselesi var. 8.Henry aşık olduğu kadınla evlenebilmek için koca imparatorluğu Katolik kilisesinden ayırıyor ve kızıl saçlı 1.Elisabeth bu aşkdan doğuyor.Shakespeare 1. Elisabeth zamanında kendi tiyatrosu ‘The Globe’ ile sahnelere çıkıyor. Bizim Sülüman-Hürrem aşkı da aynı zamanlarda hemen hemen! Ne zamanlarmış ama…Gelelim bizim 5 günlük London zamanına.

 Basel’den bindik, 1.5 saat sonra Gatwick’deydik. Karsımıza cıkan gorevli kadına sordugum sorunun cevabıni dinlerken kendimi birden İngilizce ders kitaplarındaki Mrs. Sebnem gibi hissettim .O ne guzel ingilizce konusuyo, kitap gibi. Thank you deyişim anında değişti.

Victoria istasyonundan yeryüzüne çıkınca dört tarafımızı saran kırmızı 2 katlı London otobusleri bu kadar mı mutluluk verici olabilir! Daha sonra dilimizden düşmeyip şarkı yapacağımız  ‘52 to willesden bus garage’ ile  otelimize geldik ve giremedik.

Fırat’ın ve Efe’nin sabırsız, ilk gördüğümüz yere girelim hallerini yumuşak yumuşak  geçiştirerek, içime sinen bir cafede oturuyoruz. Cafe Concerto  Efe’nin en favori mekanı oldu. Tabii ki ‘English Breakfast’. Çayın yanında direkt gelen süt Efe’nin işine yarıyor. Garsonlar güleryüzle üstüme yürüdükçe ve almanca değil de İngilizce konuştukça bi tuhaf oluyorum, ne güzel şeysin sen İngilizce diyorum. Defne için  London Eye ve Big Ben önünde turist fotolarımızı çekip odaya atıyoruz kendimizi.

İlk akşam Fulya bizi Hollborn’da ‘Ship Tavern’ adlı bir puba gotürüyor. Herkes içerde dışarıda vıcır vıcır konuşuyo, gürültülü, kahkahalı, mutlu bir yer. İnsanı havaya sokuyo bu London pubları. 3 ales and  fish&chips maid please! Yan masada büyük bir grup konuşurken, bardak düştü kırıldı, hep birden bastılar kahkahayı. Efe saşırdı tabii, dedim bak bardak kırılınca bile gülüyolar panik yok. Rahat adamlar vesselam, sevdim ben bu İngilizleri. Düşünülenin aksine hiç de kibirli soguk değiller. Tam tersine gayet espirili, kibar, gentilmen ve flörtözler. Can you take a picture, where is covent garden gibi basit sorulardan espiri üreten, muhabbet çıkartan tipler. Hayat onlara güzel!Kaç bin tane pub var acaba London’da ve hepsi dolu!

Hollborn’dan Covent Garden’a yürüdük, kalabalığı seyrederek. Hiç de hafta içi Salı akşamı gibi değil, nasıl uyuyacak uyanacak bunca insan. London çok kalabalık ama hiç rahatsız edici değil. Pozitif, enerjik, mutlu bir kalabalık. Belki de Subat ayında güneş gördükleri için bana denk geldi! Metroda, yürüyen merdivenlerle ucunu görmedigimiz basamakları çıkarken durup bakıyorum insan cümbüşüne. London fokur fokur kaynayan ve taşmayan kazan!

Sabahın 5inde uyanmış bir aile olarak dönme vakti çoktan geldi. Whittard’dan earl grey çaylarımızı da ilk günden aldık, çantaya attık. Önce otel odamız şimdi de evde mutfagımız mis gibi çay kokuyor dolabı açtıkça.

2.gün  Notting Hill’de Electric’de kahvaltı. Ortam hoş, garsonlar harika, tam ideal seviyede bir alaka.Herkes İngilizce konuşuyor, hala şaşırıp seviniyorum. Şöyle bir yürüdük Hugh Grant için. Hava sogukça, bugun en iyisi müze yapmak. Girişinde Darwin’in heykeliyle karşılandığımız Natural History Museumda dinazorlardan çok balinalar ilgimizi çekiyor Efe’yle. Dünyanın en büyük hayvanı olan mavi balina kaç metreymiş, kaç tane kalmış, ne yerlermiş, kimler hala mavi balinaları avlıyormuş öğrendik.Müzenin içinde 200 tane bilim adamının çalıştığı ayrı bir üs var Cocoon diye.Camın arkasından, çalışan bilim adamlarını görüyorsun ve bir düğmeye basıp onlarla konuşup soru sorabiliyorsun. Efe ilk kez gerçek bir bilim adamıyla konuştu.Wav!

Müzeler de ne büyükmüş. Her yer okulla gelmiş, grup grup üniformalı bıdık kaynıyo. Müze sessizliği yok! Fırat iş için aramızdan ayrılınca Victoria& Albert müzesine bakalım dedik nasılsa bedava! Rodin heykellerine bakıp kara kalem çalışan genç-yaşlı ne çok ressam var etrafta! Efe’nin çok hoşuna gitti, müfettiş gibi yanaşıp hatta dibine girip baktı insanlar nasıl çiziyor diye, uzun uzun seyretti.

Ben 2. günden itibaren -otobüsler de tatlı, özellikle eski tipte olanları ama- taksilere aşık oluyorum. Neye benzetsem tatlılıklarını tüm tatil boyunca bulamadım. Öyle gidişleri, sıra sıra bekleyişleri, köşeden dönüverişleri. Hele siyah eski olanları çok tatlı çok. Siyah kara gözlü bir dana sevimliliğinde. Eskisine bincem diye tutturunca -ve tabii ki beklediğin zaman gelmez- yeni ama yine de tatli bir taksiye biniyoruz ilkin. Ama son gün bizi ve bavullarımızı London’ın en eski ve en siyah taksisi götürüyor istasyona, tam dönüşümüze layık! İçi minik bir kutu, karşılıklı oturabiliyosun, şoförle aranda cam bir pencere var. Taksiye binince tepede yanan ışığı sönüyo, doldum ben diyo. O zaman şöyle bir sıralama yapıyorum: taksi, otobüs, posta kutusu, telefon kulübesi: vier könige in London J

 

könig 1: london taxi

 

könig 2: london bus





könig 3: london mailbox



könig 4: london telephone box

  Efe’nin en çok beklediği ana geldik. 6 katlı oyuncak mağazası Hamleys. Oyuncak elbette çok ama herhalde farklı yapan şey, içindeki şovlar, kukla tiyatrosu, sihirbazlık gösterisi, animatörler vs. Baba oğul takılıp bir araba ile çıktılar. Ben de Regent ve Oxford Streetde yürüdüm, Carnaby gibi ara yaya sokaklara daldım. Fulya’yla buluşunca Piccadilly meydanına gidip  hediyelik  ve ertesi akşam için  Chicago müzikaline bilet aldık. İnsanlar, sesler, trafik, renkler sanki normal bir gün değilmiş, bir şey oluyormuş  ya da olacakmış gibi hissettiriyor ama değil. Gayet sıradan hafta içi bir gün. Canlı kanlı bir gün!

Test edilip onaylanmış Thai restoranı Busaba’nın kollarına atıyoruz kendimizi. Giriş spa spa kokuyor. Yemekler acaip güzel görünüyor. Garson  siparişi  thai harflariyle yazınca defterine, saygılar duyuyorum böyle yerlere.Efe ustune su dökünce 1 saat önce aldığım Londra tişörtünü giyip çok yakışıklı pozlar veriyor.Ben Fulya’yla saki tokusturuyorum, bey bira! Bu arada ‘tap water’ yani kraliçenin suyu gani gani içilebiliyor restoranlarda ve kimse de ikinci kez söyletmiyor, hemen getiriyo tenk  yu!

3. gün ve sonrasında hava hep güzel! Soyundukça soyunuyoruz. İçlikler, şemsiyeler, kalın hırkalar odada, biz dışarıda! Tenk yu. Yalnız yön meselesi çok ezber bozan bir durum. Sağa bak sola bak nereye bak tersin dönüyor. Ve trafik ışıklarını yayalar hiç takmıyor. Arabalar sağdan geleceğine soldan , soldan geleceğine sağdan gelince de ohohoy dikkat aman ne dikkat!

Önce Buckingham Palace’da asker nöbet değişimi. Efe’nin hoşuna gider diye istedik ama bi tören bu kadar mı uzun ve hareketsiz ve tıkışık olur. Zaten sıcak, güzelim sabahımızı heba ettik Kraliçe Elebeza’ya (Efe’nin deyişiyle). En çok Efe sıkıldı ve bitirmeden de terk ettik sarayı.  Zaten üniformaları da kırmızı değil griydi. Hem acıktık hem yorulduk. O kadar çok yeme içme opsiyonu var ki her türlüsü var. Eat veya Pret a Manger gibi saglıklı fast food da var. Minik sandviçler, meyveli yogurtlar, sıcak dürüm, çorba, guzel ve ucuzca karnını doyuruyosun. Biz kendimizi Trafalgar’da bir pubın koyu renklerine, dingin havasına ve rahat koltuklarına bıraktık. Zararlı birsürü şey ile beraber biraları hüplettik. Yani aleleri! Aldığımız enerjiyle Tower Bridge’e kadar gittik, tabii metroyla. Londra’nın Big Ben’li panoramasında Tower Bridge yok. Thames kıvrılınca biraz ayrık kalmış yazık ki. Halbuki çok endamlı, mavi maviş, göz dolduran bir köprü.Boydan boya geçiyoruz köprüden. Benim yumurta dediğim ünlü Gherkin de buradan güzel görünüyor. Kıyısında çimenler hala ıslak ama sıcacık taşın üstüne uzanmak ve köprüyü seyretmek çok keyifliydi.Fırat uyudu, Efe tabii ki durmadı, dans etti, rahatsız etti, ama çok tatlıydı ben de bol bol köprü manzaralı fotolarını çektim. Tower Bridge, kulelerine çıkamadım bağışla beni. Gunesi London Eye icinden London'i tepeden seyrederek batiriyoruz.Guzel zamanlama!

Ve Efe’nin 2. en beklediği an: Fulya’yla yalnız kalmak. Chicago müzikali için Fırat’la müzikalin olduğu yer, Leicester Square’deyiz.  Her yer yine dolu yine. Üstüne bir de tiyatro, müzikal, sinema kalabalığı ekle! Olimpiyat dolayısıyla inşaat halinde ama yine de beğendim bu meydanı.Tam ortada bir heykel var (sonradan Shakespeare oldugunu okuyorum), ağaçlarla gölgeli, etrafındaki çemberde sinemalar, klüp, restoran yok yok, başın dönüyo! Burada galalar, ödül törenleri vs. olurmuş. Celebrity başka yerde çıktı ama karşımıza.

Chicago müzikalini çok beğendik. Fulya ve Efe evde parti yaparken, biz kızlar, danslar, kıyafetler, canlı müzik 2 saat oturup seyrettik alemi. Bey arada bana şampanya alıp başta yaptığı şaşkınlığı unutturmak istedi J. Aaaa unuttum bak neydi, durbunu kullanmadan kaptirmisti galiba ;)

4. gün, büyük gün! Rammstein var akşamında. Ne yapalım Fulya ne kaldı! South Kensington ve Chelsea en lüks mahallelermiş. Güzel bir yerde hep beraber bol yumurtalı kahvaltı yaptık. Efe Fulya’ya bayıldı, bırakmak istemiyor. Bugün London’ın Mahmutpaşası diyebileceğim Camden Town’a gidicez. Bir sürü tişört, takıcı, cdci, değişik kıyafet satan mağazalar yan yana üst üste. Dükkanların kendisi zaten punk, ya bi ejderha bakıyo tepesinden, ya da bi ucak gecmiş içinden… Nehrin kenarında Fırat’ın rüyası gerçekleşiyor. Her yer sokakta yemek pişiren hint çin thai kaynıyor. Herkesin elinde bi plastik tabak  yiyolar. E tabii biz de.

Rammstein: Çok heyecanlıyız içeri girebilme konusunda ama Efe’ye çaktirmiyoruz. Efe Camden Town’dan aldıgı satanist tişörtüyle çok mutlu. O2 arena kocaman bir yer, yeme içme gani gani ama kulak tıkacı satan yer yok. Biz de aldık ama odada unuttuk uyuyunca. İçeri sorunsuz giriyoruz, biletçi sadece içerde çok yüksek ses olacak diyor Efeyi gösterip. Biliyoz yawrum! Kendime hemen bir Rammstein tişörtü hediye edip havaya giriyorum. Yer gösteren adam Efe için kendi kulak tıkacını verince İngilizleri bir kez daha seviyorum. Konser başlıyor. Nerden çıkacaklar diye bakınırken, tam altımızdan (biz balkonun en ön sırasında tepeden bakıyoruz) çıkıyorlar 6 adam bayraklarla. İnsan gibi değiller, çok etkileyici. Efe kitlenmiş vaziyette seyrediyor ben bi yandan ses için endişelenip kulak tıkacını kontrol ediyorum. Yerimiz süper, konser süper, tenk yu Fırat.

Cumartesi: Fulya bütün gün bizle heyooo. Borough markette gözümüz döndü. Sadece cumartesileri açıkmış bu market, mutlaka aç gidilmeli! Heeer türlü yeme içme marketi. Her türlü yiyecek hem satılıyo, hem gözünün önünde pişiriliyo yeniliyo. Paella, raklet, çorba, baklava ne ararsan var.  Efe ‘canım hamur istiyo’ deyince hemen bir italyanın önünde duruyoruz. Gnocciyi anında indiriyo midesine. Biz maalesef geç ve sıkı bir kahvaltı yaptığımız için aç değiliz. (hatta yanımıza paket aldıklarımızla da evsizleri doyurduk) Fulya bizi çok butik bir kahveye götürüyor.Monmouth! Bu kahve pişirme yöntemini ilk kez görüyorum. Bana böyle farklı mekan olsun, atmosfer olsun, konsept olsun. Hangi ülkenin kahvesini istiyosan seçiyosun, sana yapıyolar. Ben brasil içtim mis gibi.Yakınında meshur London Bridge var. Eminim çoğu Londonlı bilmiyodur hikayesini şarkısını bilmedikleri gibi. Şööle ki eskiden burada şimdiki gri metal düz köprünün tersine güzel bir köprü yasarmış. Ancak üstündeki araç trafiği artınca taşıyamaz hale gelmeye ve düşmeye başlamış. ( London bridge is falling down) Lakin o zamanın mayoru bu güzel köprüye kıyamamış, onu satmak istemis, yıkmak veya taslarıyla baska bi sey yapmak değil. Amacı köprüyü korumakmış. Köprüye talip Amerikalı bir yatırımcıdan gelmiş. Orcinal London Bridge şu anda Arizona’da turist akınına ugruyormuş.

London Bridge’e selam edip Thames boyunca yürüyoruz.Yolumuz üstünde Shakespeare’in The Globe’una selam ediyoruz. Nitekim artık sadece selam edecek kadar vaktimiz kaldı. Orijinal haliyle inşa edilen salonda oyun izlemek çok güzel olmalı diye düsündüm. Tam üşümeye başlamıştık ki Tate Modern’in bacası karşımıza çıktı. Tate Modern’de ne Dali’nin  istakozlu telefonunu ne de Rodin’in ‘Kiss’ heykelini gördük. Lakin en son katın muhteşem London manzaralı barında,  karşında St. Paul, aşağıda rengarenk kanoların geçtiği Thames;  bira ve cintonik icip güneşi batırmak sanatçı ruhumuzu fazlasıyla sevindirdi. Tam aşağıda Millenium köprüsü benim üstümden geçmeden ayrılma London’dan diyordu Efe’ye.  Güneş batmış, hava hafiften kararmıştı. Millenium köprüsünden yürüyerek karşıya geçerken önümde St. Paul kubbesi bembeyaz, arkamda Tate Modern uzun bacasıyla koyu, sağımda Tower Bridge ışıl ışıl, solumda ay parlak uğurladılar bizi. Böyle de güzel gönderilmez ki tenk yu London!